นักบุญกามิลโลเกิดที่เมืองบุชชีอานีโก ราชอาณาจักรเนเปิลส์ (ภาคใต้ของประเทศอิตาลีปัจจุบัน) เมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ.1550 เป็นบุตรร้อยเอกโจวันนี เด เลลลิส กับนางกามิลลา กอมเปลลี เด เลาเรโต สมัยวัยรุ่นท่านใช้ชีวิตอย่างเสเพลและติดการพนัน เมื่อบิดามารดาเสียชีวิตแล้ว จึงไปเป็นทหารรับจ้าง[1]ในกองทัพเวนิสต่อสู้กับกองทัพเติร์กที่ยกมารุกรานอิตาลีในสมัยนั้น[2] ท่านได้รับบาดเจ็บที่ข้อเท้าจึงต้องมารักษาตัวที่โรงพยาบาล การทำงานในกองทัพยังทำให้ท่านติดอบายมุขตามเพื่อน จึงถูกไล่ออกจากกองทัพในเวลาต่อมา แต่ท่านยังคงติดพนันอย่างหนักจนกลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว กลายมาเป็นขอทาน และทำงานเป็นกรรมกรสร้างอารามให้คณะภราดาน้อยกาปูชิน

เมื่อกามิลโลเริ่มกลับใจได้ จึงปฏิญาณตนเข้าเป็นโนวิซในคณะภราดาน้อยกาปูชิน แต่ยังไม่ทันได้ปฏิญาณตนตลอดชีพ ก็ต้องออกจากอารามเพราะอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้ากลับมากำเริบ จึงไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลซันจาโกโมการใช้ชีวิตที่โรงพยาบาลทำให้ท่านได้รับรู้ถึงความทุกข์ทรมานของบรรดาผู้ป่วย ประกอบกับความประทับใจในความเมตตาของนักบุญฟีลิปโป เนรี[3]ที่อุทิศตนช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก กามิลโลจึงตั้งใจอุทิศตนทำงานช่วยเหลือผู้ป่วยโดยเฉพาะ ตอนแรกท่านทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งเดิมจนขึ้นมาเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล ต่อมาท่านเห็นว่าไม่สามารถทำงานได้เต็มที่ จึงแยกออกมาตั้งคณะขึ้นเอง

ในปี ค.ศ. 1584 ท่านได้รับศีลอนุกรมเป็นบาทหลวง และร่วมกับสหายอีกสองคนตั้งเป็นคณะผู้รับใช้ผู้ป่วย เน้นทำงานช่วยเหลือดูแลผู้ป่วยยากไร้ตามสถานที่ต่าง ๆ โดยเริ่มจากโรงพยาบาลพระจิตที่กรุงโรมในปี ค.ศ. 1585 ต่อมาขยายงานไปดูแลผู้ป่วยที่เนเปิลส์ด้วยตั้งแต่ปี ค.ศ. 1588[4] ต่อมาในปี ค.ศ. 1591 คณะนักบวชของท่านก็ได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการจากสมเด็จพระสันตะปาปาเกรกอรีที่ 14

บาทหลวงกามิลโลได้ลาออกจากตำแหน่งมหาธิการในปี ค.ศ. 1607 และถึงแก่มรณกรรมเมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม ค.ศ. 1614 ที่บ้านมักดาเลนา ศูนย์กลางของคณะคามิลเลียน